Het drukke leven van de bulai

Hé hallo!

Het is zeker weten bizar te noemen dat ik hier al weer 1 maand zit! Ik zou bijna willen zeggen de tijd vliegt, maar dat zou erg onorigineel zijn! Mijn verslag is nogal lang geworden dus ik hoop dat jullie het aan kunnen. Lezen in etappes is toegestaan!

Stage
Stage gaat de laatste tijd steeds beter. We hadden in het begin wat moeite aan te sluiten bij het niveau van de kinderen. Maar ondertussen gaat het heel goed. Met de jongste kinderen hebben we het veel over hobby’s en activiteiten. Dit is voor ons qua Indonesische woordenschat goed haalbaar en natuurlijk heel leuk omdat we het kunnen uitbeelden met zijn alle. Iedere les met de jongere groepen hebben we een leuk liedje of verhaal over het thema. Het is leuk hoe snel de kinderen dit oppakken door het zien en doen van de bewegingen! Bij de oudere groepen hebben we ook wel eens verwerking opdrachten bijvoorbeeld bij onze lessen in het thema ‘Introduce yourself’. Dit is nog best lastig want het is duidelijk dat de kinderen gewend zijn teksten altijd te kopiëren. Ook duren de lessen vanaf Grade 3 (groep 5) 2 uur! Dat is best wel pittig lang! Tot nu toe hebben we steeds met zijn 2e voor de groep gestaan. Vanaf volgende week gaan we het gesplitst doen.

Ook op zaterdag ochtend hebben we stage. Maar er zijn geen lessen. We mogen dus gewoon spelletjes doen met de kinderen! Dit is erg leuk! We hebben de eerste zaterdag een aantal lekker warme ren spelletjes gedaan in de zon met groep 4 zoals; ‘schipper mag ik overvaren’ (in het Engels) en 2 is te veel. Met groep 1 spelen we spelletjes zoals zakdoekje leggen , klop klop wie is het of ‘de kranten dans’. Bij deze spelletjes is het echt handig om met zijn 2e te zijn. We moeten ieder spelletje eerst voordoen omdat de uitleg echt niet begrepen worden. Zo kan het dus gebeuren dan Myrna en ik lekker dom achter elkaar aanrennen en dat dit dan wordt gefilmd. Erg tof!

Vrijdag de 24e konden we geen les geven omdat de klassen examens hadden. (ja dat excuus zal nog vaker komen) We zijn naar de ‘kindergarden’ naast de school gegaan. Na een half uur kijken vroegen wij of we misschien, eventueel, als ze het leuk vonden STRAKS een boek mochten voorlezen. NU vroegen de leerkrachten dan? Nee hoor! Gewoon vandaag een keer! Maar straks dat kennen ze hier niet! Direct besloot de leerkracht dan dat de kinderen klaar waren met wat ze dan ook aan het doen waren! En dit zo in alle 4 de klassen. Aan enthousiasme van de leraren geen gebrek! Veel te bang dat wij ons bedenken! Terwijl wij voorlazen en daarna kregen 2 en 3 jarige kinderen een mobiele telefoon in hun hand gedrukt zodat ze even een foto konden maken van ons en de leerkracht. Want kom op! Alle volwassenen moeten op die foto!

Zaterdag ochtend hadden we stage, deze keer gingen onze spelletjes niet door. De hele school stond klaar op het plein. We gingen met zijn alle dansen. De Pojoh-pojoh is een populaire dans hier. Helaas waren Myrna en ik niet super goed en lagen verschillende kinderen krom van het lachen om onze verwoede poging dit snel even te leren.

Vrije tijd
In onze eerste stage week hadden we direct een dag vrij. Toen zijn we met onze ‘huisgenoten’ (Een aantal vrouwen die werken in de kantine/keuken van de school en de Frater) naar de kust geweest. (Dit zijn trouwens echt geweldig lieve mensen die de gehele dag vragen wat je doet, wat je doen gaat en of ze je kunnen helpen. Wel maken ze heel de dag voedsel voor je, daar zitten we echt lang niet altijd op te wachten) We zouden om 7 uur vertrekken, gelukkig zei de Frater al vooraf dat we dat niet te serieus moesten nemen. Dus stonden wij om 8 uur klaar. Een grappig verhaal is dat we pas rond half 10 vertrokken… Het strand was nou niet echt prachtig. Het had zwart zand. Dat maakte het niet minder gezellig! We hebben met een hele groep een heel stuk gewandeld, ze wilde elke 10 seconde een foto met hun selfiestick! We vonden grote zeesterren en zagen krabben. Ook lagen er allemaal spartelende visjes op het strand door de ruwe zee. Die hebben we terug gegooid. Ook ons Indonesisch is weer flink gegroeid. Daarna hebben we met zijn alle gegeten. Om 1 uur begon het te regenen en gingen we terug. Tenminste!! Dat dachten wij! Ze stopte bij graven van de Minahasa. Voor mij als cultuur barbaar niet heel interessant. Er was ook een Engelse gids, en aangezien Myrna en in de enige waren die Engels kunnen hebben we toch onze beste luisterhouding getoond! Maar het feest was nog niet over! We zijn ook nog nar de dierentuin geweest! Een aantal mensen van de groep waarmee we waren ging in een restaurantje wat drinken en wij werden opgehaald met een busje. Het regende kei hard dus liep het uit op een bus safari! Dit vonden wij heel hilarisch! Iedereen in de bus zat te rillen van de kou! Het was namelijk nog maar 27 graden! Met de bus reden we voorbij ijzeren kooien met duiven, cavia’s, kalkoenen, apen, slangen en kippen(de slang en kip in 1 hok).
Afgelopen weekend hebben we ons als bulai (buitenlanders) gedragen! Vrijdag avond gingen we naar de bioscoop in Manado. Al eerder hadden we deze ontdekt en zijn we gaan vragen of er ook Engelse films waren of Engels ondertiteld? Het antwoord was toen van niet. Toch wilde wij voor 2,70 euro heel graag naar de bioscoop. We kwamen binnen en kochten direct voor de eerst startende film een kaartje. We liepen door naar de popcorn-kassa waar direct vanaf alle 10 de kassa’s ’Silakan!’ (komt u maar) geroepen werd! Achter elke kassa stonden zowaar weer 2 medewerkers. Achter de kassa die wij kozen al snel 8. Eenmaal in de bioscoop zaal bleek de film te eng! We besloten onze kans te wagen bij al onze ‘fans’! We zijn de zaal uitgelopen en hebben gevraagd of we misschien toch nog een andere film mochten kiezen! Ze belde even naar iemand aan de andere kant van de kamer (dus die zagen we gewoon staan) En het kon!

Om 10 uur zijn we uit op zaterdag. We zijn toen gaan wandelen naar Tatelli Beach 15 km verderop. Lekker warm, en zoals gewoonlijk lekker veel verkeer en uitlaatgassen. Het scheelde niet veel of je zou lekker tot rust komen. Helaas won de zonnebrand het ook niet van het zweet en kwamen we lekker plakkerig aan in het resort waar we wilde blijven slapen. Natuurlijk was onze organisatie ook niet tot in de puntjes verzorgd en zat het hotel vol. (Okeee,,, er was één Kingsuite vrij, maar die lag echt boven ons budget :)) Dus konden we niet blijven slapen. Dit mocht de pret niet drukken! We hebben lekker gezwommen gegeten en we hebben ons laten masseren. S’Avonds hebben wij nog een verwoede poging gedaan om het nachtleven in Manado te ontdekken! Eerst waren we veel te vroeg, in een veel te grote discotheek daarna gingen 14 jarige jongetjes ons vragen of we bier voor ze gingen kopen omdat we rijk waren. Toen we een andere tent uit gingen proberen bleken Indonesiërs nóg verlegener dan we al dachten. Er zijn hier veel karaoke bars. Maar in plaats van dat je dus voor groot publiek even mag optreden, zit iedereen in zijn eigen ‘karaoke room’ een liedje te zingen. We hebben gelukkig nog met een paar leden van de staff kunnen dansen en zingen. Nou ook niet geweldig dus. We pakte een busje naar een ander café . Bijzondere ervaring want de chauffeur bleek n’ drankje te veel op te hebben. Niet echt n’ verantwoorde keuze dus. Zo nog 10 cafés gehad, over het algemeen zitten Indonesiërs hier vooral in de kroeg. De enige beweegreden die ze hebben is om op de foto te gaan met een blanken!

Na stage zijn we deze week onder meer naar Tomohon Extreem Market geweest. Hier kun je lekker je boodschapjes voor de avond halen. Keuze is reuze! Wat dacht je van slang, hond , rat ,kat, vleermuis of aap? Zeg het maar of ze slachten het hier voor u! Wij kwamen in de middag, dan ligt alles al dood te zijn. Het grootste deel was ook al verkocht dus heel bang waren we niet. Behalve dan voor de ratten die natuurlijk ook aanwezig waren. Maar wees gerust de angst wordt minder!

De mensen op de straat zijn enorm vriendelijk en helpen je altijd. Wij komen altijd als 2 gekken aangehuppeld en melden aan de eerste de beste die het wil horen waar we naartoe willen en hopen dan dat hij even regelt welke bus daar heen gaat of wie ons even kan brengen. Af en toe ook zonder dat wij het door hebben. Want de vraag ‘Mau kemana’ (waar ga je heen?) Is hier een hele normale vraag die je de gehele dag hoort. Laatst gebeurde het dan ook dat we aan het schuilen waren voor een enorme regenbui. Ondertussen was een oudere man informatie aan het inwinnen over onze familie, toekomstplannen en verblijfredenen. Een andere man was constant aan het roepen naar iedereen op straat. Toen kwam er een man met een paraplu aangelopen en die zij stap in de auto dan breng ik je naar huis. Hoe mooi is dat geregeld? Na een minuut of 2 zagen we trouwens in de auto ineens een pistool liggen! Lichte schrok, meer verbazing! Gelukkig bleek hij dan ook een politie man te zijn en kwamen we er ongeschonden van af. Zo veilig voelen we ons hier dus.

Afgelopen zaterdag middag hebben we in het zwembad een groep jongens ontmoet. Waarvan er 1tje Engels praatte. Het was heel gezellig omdat ze de eerste leeftijdsgenoten waren die niet dachten dat wij heiligen of beroemdheden of zoiets zijn. Hier in de buurt is een Vulkaan en het advies is deze alleen te beklimmen met ‘locals’. Dus als het goed is zullen zij ons volgende week hier rondleiden!

Nog altijd worden we veel gefotografeerd! Zo ook toen we op ‘Malam Minggu’ (zaterdag avond) Mensen proberen zowel stiekem foto’s van ons te maken als dat ze komen vragen of we op hun Selfie willen. Natuurlijk willen we hier wel een goede reden voor. Een voorbeeld van een reden hier voor is bijvoorbeeld: Ja ik wil met je op de foto omdat ik vrienden uit Zwitserland heb. OKE ,, DUS?????????? Ik vraag nog altijd een beetje achterdochtig. Is er een site: www.bulaibodohdimanado.com? (www.dommeblankeinManado.com) Dit wordt tot op heden ontkent….Op Malam Minggu is de Mcdonalds aan de kust echt DE SHIT! Heel Manado is hier te vinden. Ze lopen vollenbak selfies te maken met de zonsondergang, ze kennen echt veel verschillende poses, erg knap! Ook kan je hier met zo’n Truusje trap voor 4 personen langst de boulevard fietsen erg vet! Hebben wij natuurlijk gedaan! Even aan alle toeschouwers geshowd dat Hollanders echt goed hard kunnen fietsen. Vonden ze stoer hoor!

Agelopen zondag zijn Myrna en ik als echt ingeburgerde Indonesiërs met de bus naar het dorp Tomohon gegaan in plaats van met de verwende taxi. Om het bus station te bereiken was al een hele belevenis op zich. We waren net buiten de deur even selfies aan het maken met de grote hopen afval toen er een motordriver stopte. Deze wilde graag mee op de selfie en daarna zijn we met z’n 2e bij hem achterop naar het busstation gebracht. Heel knus ! Al snel zaten we in de bus waar het 180 graden was die gek genoeg al naar een kwartiertje vertrok. In Tomohon gedragen wij ons als echte reizigers. We kijken een beetje dom, lopen naar de eerste de beste bus toe en zeggen gewoon: ‘Kami mau ke Donau Linau’. (Wij willen naar Lake Linow). We zijn ons er bewust van dat dit meer een mededeling is dan een vraag, maar hé! Het werkt als n malle. Alle busjes beginnen naar elkaar te toeteren en te schreeuwen en na 3 minuten weten zij exact welke bus we in moeten, de chauffeur weet waar we er uit moeten. Perfect! Aangekomen bij dit prachtige, intens stinkende meer waren we direct enthousiast om hier om heen te lopen. Dat we na 50 meter over een omgevallen boom moesten klimmen en daarna ook nog door een modderstroom omhoog moesten lopen kon ons niet tegenhouden. Toen het na een half uur begon te gieten helaas wel!
Later die dag in Tomohon weer ons reiziger gezicht opgezet en een random busje gemeld waar we deze keer heen wilde. Dat werkte helaas minder. We wilde naar een of andere warm water bron waar we over gelezen hadden. Blijkbaar niet echt een bekende plek, het zou 5km in de buurt zijn. Na een lange reis waarbij de busschauffeur ons zelfs hielp bij de overstap op een andere bus kwamen we uit in ‘the middle of nowhere’. Er stond een leuk huisje. Rumah mandi, air panas. (washuis met warmwater) De mensen hier zijn gewend om altijd koud te douchen (ik dus ook al een volle maand!) Nou hadden wij even geluk! We waren ook maar 15 km van de plek waar we heen wilde! We waren ook lekker verdwaald en hadden even geen idee hoe we weer uit dit niemands land kwamen. Gelukkig stopte er al direct een motordriver die vroeg wat we aan het doen waren en hadden we zo weer een lift naar Tomohon.

Savonds toen we terug in Manado kwamen zijn we avond gaan eten in een typisch Indonesisch tentje met keuze uit nasi goreng die al de hele dag ligt te rotten met sate of nasi goreng die al de hele dag ligt te rotten met fried chicken. Natuurlijk voor de fried chicken gegaan. (heb gewoon al veel saté op) Toen barste echt de grootste regenbui ooit los! In Nederland was dit minimaal code rood geweest!! Als er niet iets bestaat wat daarna komt! We stonden al een half uur te wachten en zagen het alleen maar erger worden. Het afval begon op straat voorbij te drijven en het water liep het eettentje al binnen. We besloten dat we die 3 straten wel door konden rennen samen onder Myrna haar paraplu! Nou dat waren echt wilde dromen! als heel de straat blank staat kom je daar niet zomaar doorheen! Sommige mensen dachten dat we gek geworden waren. Ander trokken hun schoenen uit en begonnen in het water te rennen en te spelen. We stonden serieus, geloof het of niet tot onze kuiten in het water. De stoep waar ik al eerder over vertelde die super hoog zijn waren omgetoverd in een prachtige strand kust waar het water steeds overheen golfde en elke golf opnieuw stukken afval achter liet. Rennend , zwemmend, liedjes van de Titanic zingend en klimmend over muurtjes i.v.m de levensgrootte kuilen in de weg zijn we thuis gekomen! We vonden het heftig hilarisch. Tot we ons realiseerde dat we koud moesten douchen ;)

Al met al maken we dus een hoop mee!
Nu ga ik namelijk mijn tas in pakken om morgen weer naar het eiland de Bunaken te gaan!
We zijn namelijk uitgenodigd voor een bruiloft! Bizar! Maar die kans laten we niet zomaar gaan natuurlijk. Alsof die mensen het nog niet druk genoeg hebben met de voorbereidingen, hebben ze ons vandaag nog gebeld of we nog wel komen. We zijn gelukkig vandaag nog langs de manicure geweest voor 3euro even een goede hand verzorging en hebben vorige week ook een feestelijke rok gescoord. (eigenlijk adviseerde de bruid ons 3 verschillende jurken voor de dag, dat zit er helaas niet in.) We zijn nog enthousiast bezig geweest met het zoeken naar een jurk. Maar die mensen hier zijn zo klein!

Hopend u hierbij voldoende te hebben geïnformeerd :)
Leuk dat jullie het einde van het verslag hebben behaald!

Groetjes! Tot over 2 maandjes alweer!

Annemijn