En dan nu echt van start!

Hallo iedereen! Even weer een kleine update over het goede leven. We hebben de afgelopen week nog behoorlijk wat ondernomen. Maar zijn ook stilletjes aan van start gegaan op stage.

In mijn vorige verslag heb ik eigenlijk nog weinig verteld over hoe de straat er hier uit ziet. Eigenlijk namen Myrna en ik dit direct voor lief. Maar een beetje gek is het wel! Er zijn gewoon stoepen langs de kant van de weg. Maar deze worden niet echt gebruikt, iedereen loopt gewoon langs de (te) drukke straat. Dat is eigenlijk ook wel logisch want die stoepen zijn ten eerste super hoog maar eigenlijk ook levensgevaarlijk. Constant moet je over een gat stappen van zeker wel één meter diep! Ook oversteken is hier alleen weggelegd voor dappere mensen. Je moet het HEEEEL graag willen! En doen! Gewoon jezelf voor de 100e blauwe busjes gooien en hopen dat ze optijd stoppen! Als je in die blauwe busjes zit merk je dat trouwens ook wel. Ze trekken enorm hard op en remmen dan weer keihard voor iemand die oversteekt of omdat er een hele grote drempel ligt. Sowieso is hier in het verkeer alles toegestaan. Ze halen zomaar langs alle kanten in! Zeker weten! ik zal nooit meer zeuren als ik bij jou in de auto zit Marjoo :).

Woensdag zijn we naar Mount Mahawu gegaan. Dit is een 'dode' vulkaan. Met de taxi zijn we naar Tomahon gebracht een dorp hier in de buurt, het was een uur rijden en dan betaal je weer maar 10 euro. Crazy! in 5/10 minuten loop je naar boven naar een heel mooi uitkijkpunt op de krater. Ook was er de mogelijkheid om een rondje om de krater rand te lopen. Dat wilde wij natuurlijk wel. Duidelijk was wel dat we de enige in de afgelopen 10 jaar waren die dat wilde! Het was echt super glad en super dicht begroeid! Je kroop zowat onder de takken door en af en toe moest je zelfs over een boom klimmen, best gek. En ik was natuurlijk super bang dat er een varaan zou zitten! Halverwege kwamen we toch wel wat mensen tegen. We waren dus blijkbaar niet alleen. Deze wilde heel graag met ons op de foto. Daar zijn we ondertussen al aan gewend ik voel me echt bekend en populair. Na dat we de krater rond waren gingen we naar beneden. Natuurlijk geen taxi! Dus besloten we gewoon te lopen. Was echt super mooi tussen rijstvelden en bananenbomen. Er was bijna niemand op de weg dus ik hoefde ook niet heel de tijd 'selemat siang' te zeggen echt heerlijk! Maar na een uurtje wandelen hadden we nog niks bereikt en kregen we zo onze twijfels of we wel weer in het dorpje uit zouden komen. En waren al wat auto's langsgekomen die vroegen of we mee wilde rijden. Maarja daarvoor zijn wij eigenlijk 2 veel te verantwoordelijke en slimme meiden. Tot er een man met een peutertje voorbij kwam en vroeg of we achter in de laadbak van van zijn pick up wilde. Tuurlijk! Dat leek ons super vet en avontuurlijk, daarbij zal hij vast niet idioot hard rijden aangezien z'n kind zonder gordel voorin zat. Toch? Nou het was wel super cool! maar toch reed hij als een idioot! Gek genoeg vond ook niemand in het dorp het raar en ook de politie hield ons niet aan. Los achterin een laadbak kan hier gewoon blijkbaar!

Donderdag en vrijdag zijn we naar de Bunaken gegaan, een eilang 8 km van Manado. Volgens de boekjes was het het veiligst om te gaan met de publicboat in de haven. Wij zijn heel braaf de dag ervoor gaan vragen hoelaat deze vertrok. Dit is nog niet zo makkelijk aangezien nergens een bord ofzo staat met van hier vertrekt de boot. Je moet gewoon net op de goede plek in de haven zijn en net de goede persoon aanspreken. En je dus niet laten verleiden door de privé bootjes die zeggen dat ze de publieke boot zijn. Om 14.00 ging de boot dan. De boot staat vol met grote waterflessen, scooters en kipppen die ze nodig hebben op het eiland. Het was een idiote beleefnis op de boot. We hadden tegenwind en de golven waren enorm! Ik wil niet weten waarom maar er waren ook 3 mensen van de boot de hele tijd water aan het hozen vanuit de onderkant van de boot! (ik zag ook zowaar voor het eerst mensen ook echt hard/snel werken!)
Tijdens de rit maakte we meteen vrienden. Opé en Ola. Ze gaan trouwen in Maart en wij mogen komen was ongeveer het eerste gespreks onderwerp. De andere blanke op de boot ook trouwens. Puur toeval denk ik! Blijkbaar hadden ze ook sinds kort een homestay, aangezien wij toch nog geen plannen hadden zijn we daar meteen gaan kijken en hebben we hier ook overnacht. Je had vanaf het terras een sprookjesachtig uitzicht op de zee. We zijn die middag nog gaan snorkelen, maar waren eigenlijk allebei super bang. Het liep uit op een hoop gestress in het water en tegen de stroming op terug proberen te zwemmen naar de kant. Blijkbaar was dit ook nog door ongeveer de helft van het dorp gezien, want toen we de volgende dag gingen duiken zeiden de mensen OOO!! waren jullie dat!
We zijn gaan duiken omdat zoveel mensen zeiden dat we het echt moesten doen. Eigenlijk waren we vooraf niet zo enthousiast want ik houd niet van vissen. Maar ik ben zo blij dat we het gedaan hebben! het was zo vet! We gingen met 4 mensen op een boot met natuurlijk weer 6 man personeel. De andere 2 hadden het vaker gedaan en sprongen meteen het water in. Wij kregen eerst uitleg van één van hen die Engels sprak. We leerde de 5 stappen en gingen het daarna in het water proberen. Het was niet zo moeilijk maar je moet het even durven is mijn conclusie. We kregen beide een privé duik maatje en zijn daarmee bij de bekende muur van de Bunaken gaan kijken! Het was zo mooi! Dat ik het eigenlijk niet kan beschrijven en foto's heb ik helaas ook niet. Ik heb echt alle kleuren vissen gezien en ook best wel grote af en toe! ook heb ik zeker 10 zeeschildpadden gezien. Sommige van wel één meter lang! Hier was ik best wel bang voor! Ik was blij dat ik een gids(je) bij me had. (al die mensen zijn zo schattig klein) In totaal hebben we zo'n 2 uur gedoken. Zelfs vanaf de boot hebben we nog schildpadden gezien die lucht kwamen happen! Na het duiken was ik wel best misselijk en Myrna had last van haar oren dus zijn we even gaan rusten aan het strand. Daarna wilde we nog naar een ander strand lopen. Maar dit hebben we helaas niet kunnen vinden. Het liep uit op een eeuwige trek door de bossen tussen de zwijnen, kippen, geiten en koeien. En owja ik liep op badslippers, dus echt tevreden waren we hier niet over.

Zaterdag zijn we terug gegaan naar Manado. Gelukkig was het vaar weer stukken beter en was de boot ook niet lek of wat dan ook dit keer. We hadden afgesproken met de Frater naar de Chineese optocht te gaan ter ere van het nieuwe jaar en de vollemaan (of zoiets). Het was echt intens druk in de straten! Iedereen kwam hier heen blijkbaar! We mochten op het balkon van een vriend van de Frater. De optocht was best heftig en niet echt mijn ding. Ze gingen met messen op hun rug slaan en ijzeren pinnen door hun wang duwen! De karren waren wel grappig om te zien. Hierop zaten kinderen die overdreven chinees waren uitgedost. Ze moesten ook de hele weg stil zitten. Best sneu. (optocht van n uur of 3) S'avonds laat zijn Myrna en Ik nog wat gaan eten bij de Saté Radja (Sate koning) Eerste keer geen rijst! Wel sneu dat we op de grond moesten zitten! Wat is er mis met stoelen?

Zondag ochtend waren we lang aan het luieren tot de frater vroeg of we mee gingen vissen met zijn vrienden. Best vreemd was dat we in een vijver bij iemand thuis gingen vissen. Maarja dat maakte het eigenlijk ook wel makkelijker! Het vissen was eigenlijk leuker dan gedacht. Teminste, voor een uurtje was ik heel enthousiast! ik ving ook 2 vissen! Maar de vissen hadden stekeltjes dus ze waren ongeveer al dood tegen de tijd dat ik ze van het haakje af had. Dat maakte gelukkig niet uit want de Frater en zijn vrienden wilden ze toch opeten. Toen wij het na een uurtje beu waren bleken zij het nog wel 3 uur langer vol te houden. Vlakbij was 'best een leuk dorpje'. Daar konden we wel even gaan kijken. Inderdaad wanneer wij de straat uitwaren kwamen we aan in een dorpje. Het was wel echt verdacht stil in het dorp. In de verte stond een grote groep mensen bij elkaar. Er kwam iemand naar buiten om te zeggen dat het dorp gesloten was (kan dat?) omdat er een begrafenis is. Wij besloten natuurlijk meteen om weg te gaan. Maar we waren al gespot. IN de grote stad Manado zijn blanke al heel tof. Je kunt je dus wel voorstellen hoe dat is in een minidorpje!! De gehele uitvaartsonderneming kwam ons even begroeten. Veel mensen en kinderen stonden klaar met hun camera, maar tot ons geluk durfde de meeste mensen hier niet te vragen om een selfie!

Maandag was dan de eerste echte stage dag. Na een uur lang in de zon de week opening te hebben gedaan was ik blij dat we dat voor deze week gehad hebben. Nu konden we starten met les geven. we waren goed voorbereid met een boek 'Introducing yourself'. Maar het was wel even wat moeilijker dan gedacht.... We hadden s'ochtends de jongste groepen en die spreken echt geen woord Engels. Onze les kwam dan ook niet echt tot zijn recht helaas. Gelukkig ging de dag erna al een stuk beter. We hadden hogere groepen en hadden ook al meer informatie gekregen over het thema waarin zij aan het werk waren zodat we hier op voort konden. We deden spelletjes met uitbeelden en gaven samenwerking opdrachten. Het was echt heel leuk en de kinderen hadden veel plezier! Wat me wel opvalt is dat de leraren op deze school allemaal zo op hun eigen manier met de kinderen omgaan. In de ene klas moet het dood stil zijn terwijl de andere klas een complete chaos is.

Vandaag was het Valentijns dag. Normaal totaal niet boeiend, maar hier is het best wel groot. Van veel verschillende kinderen die we les geven kregen we repen chocola en snoepjes. Heel schattig. Happy Valentine! Oooh! En morgen? Dan zijn we weer vrij hoorde we op het schoolplein vanmorgen ! De president heeft een nationale vrije dag ingeroepen i.v.m de verkiezingen! :)

Denk jij nu? Overdrijf niet zo Annemijn! het leven kan niet alleen maar geweldig zijn? Juist.... Er zitten hier zo veel ratten in deze stad :O Gister nog durfde wij onze eigen oprit niet op omdat er een rat vlakbij de deur zat! Wij renden de straat op om TIKUS te roepen en gelukkig komen er dan direct wat mensen om de tikus even weg te sturen! Dus met al die stoere Indonsesiërtjes, is het eigenlijk alsnog geweldig!