Bruiloft,motors,geen waterval Incl. cliffhanger

Selamat hari! Apa kabar? En als echte Indonesiër zou ik ook nog moeten vragen. Mau ke mana? (Waar ga je naar toe?) Altijd interessant natuurlijk! Hopelijk is het jullie allemaal gelukt om in de afgelopen tijd het vorige verslag af te lezen. Waar zal ik eens beginnen…

Stage natuurlijk want daar ben ik hier voor… De afgelopen week waren beide leraren van de basisschool ziek. Toen stonden we dus echt alleen voor de klas. In de groepen 1,2 en 3 vond ik dit echt een uitdaging. Mijn Indonesisch werd sterk op de proef gesteld. En als snel ging ik vooral over op het leren door spel en liedjes. Anders was ik vaak ook bezig met een aantal herhaal en leesopdrachten en vaak één schrijf opdracht, maar het bleef verdacht stil als ik iets uitgelegd had. Wanneer ik een liedje opschreef en zong en dans doen ze als snel heel actief mee. Mijn favo liedje is echt heel schattig. Het heet ‘I can’ en het gaat over verschillende activiteiten die we ze de laatste tijd aangeleerd hebben. Lopen, rennen, zwemmen, klimmen, schreeuwen, fluisteren. En dan moeten ze al deze activiteiten uitbeelden als verschillende dieren. In een lange rij lopen ze dan achter me aan door de klas en zijn ze druk bezig met zingen en dansen dat is zooo schattig en leuk! Met groep 4,5 en 6 zijn we vooral bezig met leesteksten. Deze ontleden we volledig en beantwoorden van vragen en maken van dialogen en voordragen enzo. Wat lastig is, is dat de kinderen nog steeds erg verlegen zijn. We zijn vaak bezig met wat drama activiteiten om ze wat losser te maken.

Woensdag 1 maart, aswoensdag. De dag ervoor hadden we gehoord dat we om 8 uur met zijn alle naar de kerk zouden vertrekken. Klonk me dat even goed in de oren, kon ik één uur langer blijven slapen! Nou er valt duidelijk weer geen pijl op te trekken. Want om 10 over 7 werd ik gebeld dat ik op moest schieten dat ze elk moment wilde vertrekken! In de kerk was een kinderkoor wat mooi zong. Verder kregen we eigenlijk weinig mee. T geluid was niet zo best en mijn Indonesisch was ook niet toereikend. Na stage snel op de boot gestapt richting de Bunaken. Het was direct een heerlijke trip! Geen lekke boot, rustige zee, goed weer en de boot was lekker vol waardoor wij n plaatsje op het dak bemachtigde!
2 maart was de dag van de bruiloft. Na een pannenkoeken ontbijt stonden wij om 10 uur op de juiste plek. Waren we natuurlijk toch weer wat vroeg! Iedereen had het nog stikdruk met koken en het repeteren van nogal statische ‘dansjes en loopjes’. We waren wel een beetje underdressed! Haha! Wij hadden ‘leuke indonesische’ rokken gescoord dachten wij. Iedereen daar liep vol glitter en glamour in een ‘big fat gipsy wedding’ outfit. Oeps! Maar wel origineel,, toch? Om half 12 ofzo gingen we dan eindelijk naar de kerk! Natuurlijk uit volle borst alles mee gezongen, geen idee wat maar goed! Toen mocht de bruidegom de bruid kussen. Was erg hilarisch. Alle mensen waren aan het giebelen en doen. En de bruidegom gaf heel akward en snel een kus op haar voorhoofd en iedereen was door het dolle heen! Na de kerk vlug terug naar de feesttent! Nouja feesttent? Het was een Tsplitsing midden in het dorp dat was afgezet dus zo nu en dan ging er nog even een brutale scooter door heen ook. Na een plechtige seremonie waarbij allerlei glitter glamour en overdreven gedaan werd kwamen er 3 super lange tafels vol met grote vissen en varkens aan spit. Super veel rijst, fruit en groente! Een er luxe en pittige lunch. Voor n blanke iets te pittig zelfs . ‘S middags was het rust tijd en om 7 uur ging het feest verder! Wij wilde meiden kwamen expres pas om kwart voor 8! Nou het feest begon ook niet voor 9 uur. Al die tijd zaten wij gezellig op het balkon met de bruidegom. (we kunnen niet zeggen dat hij geen tijd voor ons had). Er was een leuke bamboe band die afgewisseld werd met enorme boxen. Heel veel mensen wilde met ons dansen. Maar wij hadden natuurlijk wel grenzen, oude, tandloze, te lelijke mensen gingen echt niet door de beugel. We hadden veel originele smoesjes. Tot er een man kwam die even aangaf dat het absoluut verboden is om een dans te weigeren. Oeps! Toen zijn we de dans even ontvlucht naar de bar. Die zich trouwens 100 meter van de Tsplitsing(feestplek) bevond. We hebben nog een super leuke avond gehad! Het feest bleef in volle gang! Tot 5.00 uur was iedereen actief op de dansvloer!

Zaterdag zijn we met 2 jongens die we hebben leren kennen in het zwembad naar mount Lokon gegaan. Een grote, actieve vulkaan in de buurt van Manado. Het pad naar boven was het pad waar de lava gelopen heeft, het was vrij heftig stijl omhoog en glad. Maar de afstand was niet mega lang. Boven aan was prachtig. Je keek zo in de krater die enorm aan het roken was. Helaas hadden we last van ‘hujan begara’ (pestende regen). Het stort opeens los en 5 minuten later is de zon weer terug! Het was ook erg gezellig met die jongens. Ze werden steeds minder verlegen (een serieuze drempel bij Indonesische mensen). Ze vertelde ons dat liften hier heel normaal was en stelde voor dit te doen terug naar de stad! Vonden wij natuurlijk een top plan! Dus hup! Weer achter in een pick up! Zelfs de hujan begara die weer losbarsten kon ons niet deren want er werd gewoon een zeil overheen getrokken!

Woensdag 8 maart hadden de kinderen van groep 1. (ja vinden wij ook raar) examens. Waardoor een hoop van onze lessen uitvielen. Het werd een lekker lange stage dag van 7 tot 9. Daarna zijn we gaan wandelen naar Kima Bajo 20 km verderop. We hebben gelukkig alle stormen overleefd. We zijn zowel verbrand als dat we in een regenponcho hebben gelopen. Ook werden we af en toe hele stukken gevolgd door een horde kinderen. Aangekomen aan deze mooie kust wilde we zwemmen. Maar dat mocht niet. Gewoon met de reden dat dit niet mocht als je niet bleef slapen. Dus gingen we maar gewoon wat eten. Daarna zijn we liftend terug naar Manado gegaan. We vonden het een beetje spannend om het zelf te regelen maar onze tactiek is goed. Rondlopen tot iemand vraagt of hij met je op de foto mag en dan doen alsof je helemaal niet meer weet hoe je ooit nog in Manado komt.

Zaterdag 11 Maart hebben we nog een leuke poging gedaan naar een waterpark te gaan! Oke daar zijn we zoizo misschien al wat te oud voor! De gemiddelde leeftijd was 12. We voelde ons dus redelijk volwassen. En ze wilde graag met ons op de foto. Wij wilde iets minder graag. Als je op een ligbedje ligt roept het personeel van alle kanten. “Miss, are you hungry?’ ‘Miss, can i help you? ‘ ‘Miss, How are you?’. We voelen ons zeker gehoord dus! En ook de glijbanen waren niet helemaal goed afgemaakt waardoor je je aan alle kanten openhaalt! Maar goed! Het mocht de pret niet drukken! Het weer was goed en zwemmen is altijd fijn!

Zondag 12 Maart de 10e dag in rij dat we er om 6 uur uit mochten! Zou je bijna niet geloven op een zondag, maar het is heus. Indry een van de Engelse leerkrachten vroeg of we met de ‘motorclub’ van haar man mee wilde. Nou wij zijn overal voor in, dus natuurlijk! 7 uur moesten we klaar staan. Wij hoopte dat dit een beetje overdreven was en stonden om kwart voor 7 op. Dat was even niet handig maar een ontbijtje op de motor was wel creatief. Een motor club klinkt heel stoer en badass natuurlijk maar dat viel mee hoor. Lekker in je korte broek slalommen om de auto’s in de stad. Bij de motor waar Myrna opzat werd even de spiegel eraf gereden. Nadat we de stad uit waren konden we wat harder maar er zijn veel bochten en kuilen dus iedereen was continu naar elkaar aan het seinen. We zijn naar Pantai Pall 50 km verderop gereden. Dit was echt een super mooi strand. 30 graden, wit zand, ijsjes en rijst. Dan is het leven bijna compleet. Dan mis je maar 1 ding,,,, Juist! Een bikini. Maar ons was verteld dat niemand kon zwemmen. Gingen veel mensen daar toch mooi zwemmen... (niet in bikini trouwens) Toen zijn wij ook maar met kleren en al het water in gesprongen! Het jammere deel was dat we daarna één uur lang in natte kleren op de motor zaten, toch iets minder warm dan we gewend zijn. (Nu even serieus... Ik ben wel mooi verkouden...)

De afgelopen week hebben we het vooral druk gehad met de immigratie. We moeten ons visum verlegen of voor een aantal uur het land uit. Nou wij gaan liever voor de eerste optie. Woensdag begon dit feest. 3 man sterk werden wij begeleid naar de immigratie, ons was opgedragen vooral niks te zeggen. Na een druk gesprek met pieken en dalen kregen we formulieren om thuis in te vullen. Dus wij op en neer papieren invullen. 30 minuten wachten in de wacht ruimte. Worden we geroepen -.- de papieren zijn met blauw ingevuld.. Wij willen ze met zwart. Yo! Opnieuw! Kom het donderdag maar halen. Dus wij vandaag terug. Kom het volgende week maar halen.. Dat is even een probleem want wij vertrekken morgen (vrijdag) naar Yogja en Tana Toraja met het vliegtuig! Volgens hun kan dat makkelijk met een kopie! Nou daar geloven we niks van. Hopelijk kunnen we hem morgen voor vertrek ophalen. Maar de man van de immigratie zei ‘Ik kan niks beloven’… Dus blijven wij voorlopig nog even in spanning!

Vandaag hebben we ook nog een prachtige wandeling van 17 km richting een waterval gemaakt. We waren weer heerlijk bezweet. Aangekomen bij het bord ‘waterval 600 mtr’ zijn we afgedaald op zoek naar de waterval. Al snel stuiten we weer op omgevallen bomen en modderstromen. Maar! We zullen toch niet zo’n end lopen en dan die waterval niet vinden? Ondertussen hadden we ook al een jongen die ons aan het ‘begeleiden’ was. Helaas wist hij zelf de weg niet. En zijn we dus volledig verdwaald. Hij bleef maar zeggen nu zijn we echt dichtbij hoor! We zijn met touwen via rotstukken naar beneden geklommen. Wat mij betreft levens gevaarlijk.. Maar we durfde ook even niet onder te doen aan die jongen. Dus we bleven maar braaf volgen! Uiteindelijk hebben we de waterval niet gezien…. En zijn we weer hélemaal terug naar boven geklauterd…. En oud mannetje zag onze zielige gezichtjes en pertiga di ojek (met zijn 3 op de scooter) bracht hij ons al een heel stuk terug naar huis. Wij wilde even een stop om wat troost-saté-togo te kopen en achter in een pick-up hebben we ons huisje weer bereikt. Deze avond hebben we een gezellig avondje gehad met de kook-meiden die in dit huis wonen en werken.

Nou dit verhaal eindigt dus zeker met een dikke cliffhanger… Want??? Krijg ik morgen mijn paspoort en vlieg ik legaal naar Makassar?? Of…Mis ik het vliegtuig en huili?? We zullen het allemaal zien..
Slaap lekker vrienden!!! Ik zie jullie gauw weer!